Η 28η Οκτωβρίου 2011

"28 Οκτώβρη 2011

Είδα το παιδί στο αναπηρικό καρότσι να ορθώνεται.
Είδα το φάσκελο του έφηβου στους κομισάριους.
Είδα τους νέους ν’ αποστρέφουν το βλέμμα απ’ την εξέδρα του καίσαρα.
Είδα το πένθος στα άσπρα πουκάμισα.
Είδα τη σημαία να ατενίζει το λαό.
Είδα στις μπάντες με μαύρες κορδέλες
Είδα την απόγνωση να γίνεται οργή,
την οργή να παίρνει στόμα,
το στόμα να καταριέται και ν’ απαιτεί.

ΕΠΕΛΑΣΗ, ΠΑΡΕΛΑΣΗ, ΠΡΟΕΛΑΣΗ.

Στην τελετή παράδοσης της προεδρίας το 2005, η αποχωρούσα πρόεδρος, κ. Ψαρούδα Μπενάκη, τονίζει: «τα εθνικά σύνορα και ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας θα περιοριστούν», «Τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη θα υποστούν μεταβολές, καθώς θα μπορούν να προστατεύονται αλλά και να παραβιάζονται, από αρχές και εξουσίες πέραν των γνωστών και καθιερωμένων», «Η δημοκρατία θα συναντήσει προκλήσεις και θα δοκιμαστεί από ενδεχόμενες νέες μορφές διακυβέρνησης».

Έκτοτε η κ. Μπενάκη εξαφανίστηκε από το πολιτικό προσκήνιο, ενώ τη δήλωσή της δεν καταδέχτηκε να σχολιάσει κανένας εμβριθής αναλυτής, κανένας ειδικός παραθυρολάγνος.
Σ’ αυτή την απίστευτη δήλωση, θα μπορούσατε τουλάχιστον να πείτε πως, όσον αφορά την προεδρία της δημοκρατίας, θα αποκρούσετε τέτοια μαύρα ενδεχόμενα και θα προστατέψετε την εθνική κυριαρχία και τα δικαιώματα των ανθρώπων. .

Εσείς τότε, κύριε πρόεδρε, απαντήσατε μ’ ένα ασυνάρτητο «ευχαριστώ».
Η «λαϊκή κυριαρχία», που αναφέρεται στον πρόλογο του συντάγματος και που με τόσο ωραία λογάκια διατυμπανίστηκε από το μεγάλο παραμυθά στο «συμβόλαιο με το λαό», συρρικνώθηκε στην υπογραφή του νεογιάπη υπουργού οικονομικών και παραοικονομίας.

Από τις 6 Μάη 2010 και στο εξής, ο εκάστοτε αυτός αποφασίζει την ανανέωση των συνθηκών παράδοσης της χώρας, καταδεχόμενος ενίοτε να σας ενημερώνει. Οι πολλοί των ‘έγκριτων’ συνταγματολόγων και οι συνυπεύθυνοι συνυπουργοί κατάπιανε αμάσητη την πιο κατάφωρη παραβίαση του.

Η χώρα παραδόθηκε στο στόμα του λύκου. Άρχισε η μεγάλη νύχτα για το λαό.

Εσείς τότε εκκωφαντικά, και οπωσδήποτε χωρίς να δακρύσετε, σιωπήσατε, κύριε πρόεδρε.
Και όσο έβλεπαν με πόση άνεση συνυπογράφετε, αποφάσισαν να μην μπαίνουν καν στον κόπο. Ούτε εκείνοι, ούτε εσείς.

Μνημόνιο και δανειακή σύμβαση, οι δυο μαύρες νεκρολογίες. δεν φέρνουν καν τη δική σας υπογραφή. Όχι γιατί την αρνηθήκατε, όπως θα ‘πρεπε ως εγγυητής του Συντάγματος, αλλά γιατί σας θεώρησαν – τόσο απαξιωτικά για σας, τόσο καταστροφικά για τη χώρα – δεδομένο.

Κι όμως δε δακρύσατε.
Όταν ο υπογραμμένος από εσάς νόμος περί συλλογικών διαπραγματεύσεων και το άρθρο 22 του Συντάγματος περί προστασίας της εργασίας, «ηθικής και υλικής εξύψωσης του εργαζόμενου» και άλλα τέτοια μπλα-μπλα, έγιναν κουρέλι από ένα μνημόνιο ενταφιασμού της στοιχειώδους εργασιακής αξιοπρέπειας, αποδεχτήκατε το κουρέλιασμα. Μόνο που δεν κουρελιαζόντουσαν λέξεις και κατ’ επίφαση διακηρύξεις , αλλά οι ζωές χιλιάδων ανθρώπων.

Εσείς τότε, επιλέξατε το ρόλο του μητροπολίτη των ευχελαίων και, χωρίς να δακρύσετε, παραμείνατε στη θαλπωρή της σιωπής.

Και όσο έβλεπαν με πόση άνεση συνυπογράφετε, σας έφερναν για επικύρωση τον ένα θάνατο, μετά τον άλλο.

Και να και ο Καλλικράτης, που έρχεται κομίζοντας την αποδόμηση της χώρας.
Ένας νόμος που η ψυχή του συνοψίζεται στο τρίπτυχο: ομοσπονδιοποίηση, συγκεντρωτισμός, ιδιωτικοποίηση.
- Υπογράψτε, κύριε πρόεδρε.
- Τι είναι αυτό;
- Ο νόμος νούμερο 3852/10.
- Και σε τι αφορά;
- Στο «νοικοκύρεμα, τη μεταρρύθμιση, τον εκσυγχρονισμό».
Τόσο ανυποψίαστος πια στο βιασμό των εννοιών;

Στο νούμερο 3852/10, υπογράψατε τη συγχώνευση σχολείων, το κλείσιμο νοσοκομείων, την εγκατάλειψη του ορεινού χωριού, την προαναγγελία των «ελεύθερων ζωνών».

Εσείς τότε ζητήσατε καινούρια πένα για να βάλετε αδάκρυτα την ευδιάκριτη επικύρωση.
Όταν ο ευτραφής εγγονός του Πάγκαλου προανήγγειλε την αντισυνταγματική κατάργηση της μονιμότητας, ο καθηγητής του συνταγματικού Δικαίου, κ. Αντώνης Μανιτάκης, δήλωσε: «Δεν τολμώ να φανταστώ ότι θα υπάρξει ελληνική κυβέρνηση που θα το επιχειρήσει. Το θεωρώ ούτως ή άλλως απάνθρωπο: και μόνη η σκέψη του με ξεπερνά ως νομικό, ως συνταγματολόγο, ως δημοκρατικό πολίτη».

Αυτή θα έπρεπε να είναι δική σας δήλωση.
Δεν έγινε ποτέ.

Αντίθετα, όταν προχθές σας έφεραν το νόμο «περί νέου ενιαίου μισθολογίου», ρωτήσατε τι πάει να πει «έφεδρος». Οι επιμελητές των λογοτεχνικών αυτών κειμένων σας εξήγησαν: «τους απονέμουμε αξιώματα, κύριε πρόεδρε».

Εσείς τότε αμολήσατε, χωρίς να δακρύσετε, άλλη μια φαρδιά-πλατιά υπογραφή.
Και να μια καταιγίδα νόμων και υπονόμων για κατώτατους μισθούς, ημερήσιες συμβάσεις, χαράτσια και δεκάτες, επιβολή τέλους ακινήτου σε ανθρώπους με αναπηρία 75% και σε άνεργους, προκαταβολικές απαλλαγές των υπουργών από κακουργήματα ενάντια στη χώρα.

Κοντέψατε να πάθετε τενοντίτιδα απ’ τις πολλές υπογραφές κι όμως δε διστάσατε να επικυρώνετε, χωρίς να δακρύζετε, κύριε πρόεδρε.
Κι όταν ξεμπέρδεψαν με τα βραχυπρόθεσμα, σας έφεραν προς υπογραφή τα ‘μεσοπρόθεσμα’. Το κατοχικό φιρμάνι που επισείει την εσχάτη προδοσία, με μπιτ παρά ξεπούλημα όλου του πλούτου αυτού του κατασπατηλημένου λαού, με υποχρέωσή του, λέει, να συντηρεί τα πουλημένα και να εγγυάται και δάνεια για τους αγοραστές.

Ούτε και τότε δακρύσατε και επιπλέον συνυπογράψατε.
Από την ώρα που διαβάσαμε για τον πρώτο απελπισμένο που αυτοκτόνησε γιατί δεν άντεξε την απόλυση, την ανεργία, την εξαθλίωση, το άδειο βλέμμα του παιδιού του μέχρι σήμερα, μεσολάβησαν δεκάδες αυτόχειρες. Τι θλιβερή πρωτιά η χώρα του ήλιου, του απέραντου γαλάζιου, του τουριστικού μύθου να είναι σήμερα πρώτη σε αυτοκτονίες σε όλη την Ευρώπη.

Ούτε όμως και γι αυτό δε δακρύσατε ποτέ, κύριε πρόεδρε.
Και όταν τα χημικά και τα δακρυγόνα πνίγουν την Αθήνα και τρέχουν ποτάμια τα δάκρυα αυτών που επιμένουν να μην αυτοκτονούν και να διεκδικούν το δικαίωμα τους στη ζωή, και το χαμένο γέλιο των παιδιών τους, τι σόι μόνωση έχει το προεδρικό μέγαρο, ώστε να μην τρέχει ένα δικό σας δάκρυ, κύριε πρόεδρε;
Είχατε τρεις επιλογές: τη συνενοχή, την άρνηση να επικυρώσετε όλη αυτή την αντισυνταγματική, δηλητηριώδη νομοκαταιγίδα και – αν σας ήταν δύσκολο να προκαλέσετε πολιτειακό ζήτημα – την ηρωική έξοδο, με μια αξιοπρεπή παραίτηση.
Ας αφήνατε κάποιον, που δεν πολέμησε τους Ναζί, να υπογράφει τον ένα θάνατο μετά τον άλλο. Κάνατε τις επιλογές σας.

Δεν θέλω να λαϊκίζω, κύριε πρόεδρε, όμως όταν χτες αναφερθήκατε στη συμμετοχή σας στο αντιναζιστικό αγώνα, σκεφθήκατε πόσες χιλιάδες, από τους τότε συναγωνιστές σας, έφαγε η εξορία, ο ταγματασφαλίτης, τα βασανιστήρια; Πόσοι έμειναν ανώνυμοι, θαμμένοι για πάντα στον ομαδικό τάφο του Άγνωστου στρατιώτη; Πόσοι από αυτά τα «τιμημένα γηρατειά» πρέπει σήμερα να επιλέξουν ανάμεσα στο φαΐ και το φάρμακο γιατί η σύνταξή τους δε φτάνει; Ότι για τους ανθρώπους αυτούς που δούλεψαν σκληρά, η δική σας ετήσια αμοιβή των 447.000 ευρώ αγγίζει τα νούμερα των συμπαντικών μετρήσεων;
Σκεφθείτε μόνο ότι για το συνταξιούχο των 500 ευρώ – που με τη δική σας πάλι υπογραφή ξεπερνά το αφορολόγητο των 5000 – η ετήσια αμοιβή σας αντιστοιχεί σε 75 χρόνια πεντακοσάρικου.

Αν δακρύζατε για όλα αυτά ή γιατί ανθρώπινα αισθανθήκατε πολύ τυχερός, κατανοητό, κύριε πρόεδρε. Θυμηθείτε μόνο από την αστείρευτη λαϊκή θυμοσοφία πως «τα στερνά τιμούν τα πρώτα».

Αν κλαίγατε γιατί είδατε κι εσείς το παιδί στο αναπηρικό καρότσι να αποστρέφει το κεφάλι και τον έφηβο να φασκελώνει τους κομισάριους της εξέδρας που τους χαντακώνουν τη ζωή, θα ήταν τιμή σας.

Και τέλος – γιατί η πολλή κλαυσιλογία καταντάει αηδία – μην ντρέπεστε για μας, κύριε πρόεδρε. Κρατείστε τη ντροπή και μοιραστείτε την μ’ αυτούς που επισκέπτονται το προεδρικό μέγαρο για μια καινούργια υπογραφή που αφορά στο ξεπούλημα της χώρας και την ερήμωση του λαού.

Δε ζητήσαμε από τους πατεράδες και παππούδες μας να πολεμήσουν το Δ’ Ράιχ και τους σημερινούς δωσίλογους γιατί αυτό αντιστοιχεί σε μας. Δεν τους ζητάμε όμως να παίξουν και το ρόλο του Αβραάμ.
Δεν είμαστε πρόβατα και δεν θα πάμε ποτέ εκούσια στο σφαγείο.

Και, κύριε πρόεδρε, θυμηθείτε πως όποιος μετράει πρόβατα, στη γλώσσα του Αισχύλου, θα ’χει τον ύπνο του Αγαμέμνονα."

Νίνα Γεωργιάδου
Κάλυμνος, 29-10-11

Η επιλογή είναι ελευθερία η επιλογή είναι δέσμευση

........................................... και είναι δική μας!



Παρακολουθώ και διαβάζω. Συζητάω. Νιώθω οργή και θλίψη και φόβο. Όχι ελπίδα, όχι ακόμα. Οι πλατείες γεμίζουν, απλοί άνθρωποι εξελίσσονται σε πολίτες και η δημοκρατία παύει για πολλούς να θεωρείται το υπάρχον πολίτευμα και γίνεται το ζητούμενο.

Η δημοκρατία είναι το πολίτευμα κατά το οποίο πολιτική διαμορφώνει ο λαός κι όχι οι καλοταϊσμένοι, εξουσιαστές βουλευτές. Στην Αρχαία Αθήνα πληρωνόντουσαν οι πολίτες για να αφήνουν τη δουλειά τους και να συμμετέχουν στις αποφάσεις κι οι «άρχοντες» διαγκωνίζονταν ποιος θα προσφέρει περισσότερα στον τόπο πληρώνοντας από την τσέπη του. Για την τιμή και την υστεροφημία αν όχι από αγάπη για την πατρίδα.

Στη χώρα μας δεν κυβερνάει ο λαός. Σε καμία χώρα δεν κυβερνάει ο λαός. Πλουτοκρατία, χρεοκρατία, ολιγαρχία, όπως και να το πεις όλοι ξέρουμε ποιος κυβερνάει. Αυτό που δεν πήραμε εγκαίρως χαμπάρι είναι ότι έχουμε πόλεμο. Δανείζομαι τα λόγια του Γιάννη Τσαφογιάννη σε συνέντευξή του στο TVXS:

«Στα μάτια του κεφαλαιοκράτη, και ειδικά του «μεγάλου» κεφαλαιοκράτη (πολυεθνικές, κτλ) που μπορούν να μεταναστεύουν από τη μία χώρα στην άλλη, είναι ασύμφορο πλέον να γίνουν επενδύσεις στη Δύση, όταν υπάρχει και η επιλογή της Κίνας: Αν έχεις στη διάθεση σου αμέτρητους εργάτες που δέχονται να εργασθούν με 1-2 ευρώ την ημέρα, τότε οι απαιτήσεις των δυτικών εργατών για 1500, 1000, ή έστω 700 ευρώ το μήνα είναι «υπερβολικές» - και το ίδιο ισχύει για τις απαιτήσεις τους για αξιοπρεπείς συντάξεις, ανθρώπινα ωράρια, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, κτλ.

Γιατί ο κεφαλαιοκράτης να δώσει τόσα «πολλά» στον δυτικό εργάτη, όταν μπορεί να πάει στην Κίνα και να κρατήσει σχεδόν όλα τα κέρδη για λογαριασμό του, δίνοντας μονάχα μερικά «ψίχουλα» στους εκεί εργάτες; κανένας κεφαλαιοκράτης δε θα δεχτεί να επενδύσει τα κεφάλια του στη Δύση, μέχρι οι εργάτες εκεί να «κινεζοποιηθούν» όσο το δυνατόν περισσότερο. ……

Αυτός είναι και ο στόχος των μέτρων τύπου «μνημονίου» που λαμβάνονται, με ή και χωρίς το ΔΝΤ, στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες. Αυτά τα μέτρα ναι μεν επιδεινώνουν την κρίση βραχυπρόθεσμα, οδηγώντας σε ακόμα περισσότερα λουκέτα, απολύσεις, ανεργία, φτώχεια, κτλ, ωστόσο μακροπρόθεσμα, οι εργάτες, επειδή ακριβώς θα είναι τόσο ρημαγμένοι, θα δεχτούν να εργασθούν με πολύ χαμηλότερους μισθούς, χειρότερα ωράρια, κτλ., μεγιστοποιώντας έτσι τα κέρδη του κεφαλαιοκράτη. Εκτός βέβαια και αν πολεμήσουν εναντίον του.»

Πρώτο δεδομένο λοιπόν, η επιχειρούμενη κινεζοποίηση της εργατικής τάξης στο Δυτικό κόσμο.

Δεύτερο δεδομένο: το χρήμα σήμερα δεν παράγεται από ανταλλαγή αγαθών αλλά απευθείας από το χρήμα μέσω της διεθνούς τοκογλυφίας. Ο Ζακ Ντελόρ, κάπου 20 χρόνια πριν, έλεγε ότι το 98% των διεθνών συναλλαγών είναι αγοραπωλησίες χρήματος και μόνο το 2% αντιπροσωπεύει υπαρκτά, υλικά αγαθά και κατά τη γνώμη του αυτό θα οδηγούσε σε μεγάλα προβλήματα. Για το σήμερα δεν μπορώ να πω πόσο έχει μικρύνει το τελευταίο ποσοστό.

Λέει ο κ. Τσαφογιάννης : «Η συζήτηση για τα δανεικά δεν είναι άσχετη από την αποσάθρωση του παραγωγικού ιστού της Δύσης. Στην πραγματικότητα, οι χώρες της Δύσης θα είχαν καταρρεύσει εδώ και καιρό αν δεν είχαν γιγαντωθεί τα «δανεικά». Ο μοναδικός λόγος για τον οποίο η αγορά συνέχισε να «κινείται» τα τελευταία χρόνια ήταν…τα κάθε λογής στεγαστικά-επιχειρηματικά-καταναλωτικά δάνεια, που «έκρυβαν» το πρόβλημα, την ίδια ώρα που το βιομηχανικό κεφάλαιο είχε πάρει «το τραίνο της μεγάλης φυγής» προς την Ασία. Και αυτό δεν ισχύει μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για όλη τη Δύση.

Αυτή η γιγάντωση της ανάγκης για δανεικά, οδήγησε και στη γιγάντωση των τραπεζών που τα παρείχαν – με το αζημίωτο βέβαια: Πολύ χαρακτηριστική είναι μια ανάλυση της Citigroup από το 2005, που αναφέρω στο βιβλίο μου, καθώς με φοβερή ειλικρίνεια αποκαλεί το σημερινό πολίτευμα ως «πλουτονομία», μια οικονομία δηλαδή στην οποία κάνει κουμάντο μια μικρή ολιγαρχία, με τους υπόλοιπους…να μην έχουν σχεδόν τίποτα. Και μάλιστα σχολιάζει και το ενδεχόμενο μιας -επερχόμενης τότε- κρίσης, λέγοντας ότι «ακόμα και να συμβεί, εμείς θα τα καταφέρουμε, διότι ελέγχουμε τις κυβερνήσεις, τα ΜΜΕ, κτλ». Και πράγματι, τράπεζες όπως η Citigroup, η Goldman Sachs, η JP Morgan, και άλλες, κατάφεραν όντως να αρπάξουν αμύθητα ποσά ως «πακέτα σωτηρίας», ώστε να αποφύγουν τη χρεωκοπία.»

Τρίτο δεδομένο είναι η κατάσταση της χώρας.

Πιθανότατα η Ελλάδα δεν θα κατορθώσει ποτέ να αποπληρώσει το χρέος των 327 δισ. ευρώ, το οποίο ήδη αντιστοιχεί σχεδόν στο 150% του ΑΕΠ της.

Διαβάζουμε από διάφορους αναλυτές σε Ελλάδα και εξωτερικό ότι οι αγορές προεξοφλούν αναδιάρθρωση χρέους σε περίπου ένα χρόνο, παρά τις κατηγορηματικές διαψεύσεις κυβέρνησης και δανειστών. Το κόστος ασφάλισης ελληνικών ομολόγων έναντι πτώχευσης (CDS) έχει απογειωθεί και οι αποδόσεις των διετών ομολόγων έφθασαν την περασμένη εβδομάδα το 27%, «τριπλάσιο από τα αντίστοιχα ουκρανικά και νιγηριανά».

Οι δανειστές θέλουν πίσω, όχι μόνο τα λεφτά τους, αλλά και τους τόκους. Άλλωστε, όλα αυτά τα χρόνια που υπάρχουμε ως κράτος πληρώνουμε τόκους από καθαρά τοκογλυφικά δάνεια που συνήψαμε στο παρελθόν. Αυτοί οι τόκοι συμβάλλουν τα μάλα στο να εκτροχιάζονται οι ετήσιοι προϋπολογισμοί (τα τελευταία 25 χρόνια κανείς προϋπολογισμός δεν είχε –επισήμως- έλλειμα μικρότερο του 3%).

Γράφει ο Ηλίας Σταμπολιάδης, Καθηγητής στο Πολυτεχνείο Κρήτης:

«Το ερώτημα που τίθεται είναι πως δημιουργήθηκε ένα τόσο υπέρογκο χρέος τη στιγμή που τα κλεμμένα και οι μίζες δεν θα πρέπει να υπερβαίνουν τα 10 δις €. Για να απαντήσω στο ερώτημα αυτό έκανα έναν απλό λογαριασμό. Ένα ομόλογο του 1985, αξίας ενός δις, για 25 έτη, με επιτόκιο 17,5%, στο τέλος του 2010 θα χρειαζόταν 56 δις για την εξόφληση του. Έχει εκδώσει ο Ανδρέας παρόμοια ομόλογα.

Το επιτόκιο 17,5% ακόμη και εάν αντιπροσώπευε την αξία του χρήματος το 1985 είναι υπερβολικό για τα επόμενα χρόνια. Εκτός του ότι είναι τοκογλυφικό, υπό οιεσδήποτε συνθήκες, σύμφωνα με τον Σόλωνα ένα επιτόκιο μεγαλύτερο του 6% είναι σίγουρο ότι οδηγεί τον δανειολήπτη σε κατάρρευση και το είχε απαγορεύσει . Εάν θεωρήσουμε ότι μετά το 1985 το επιτόκιο πέφτει κατά 1% ετησίως μέχρι το 4,5%, που θεωρείται λογικό, τότε το ίδιο ομόλογο του 1 δις το 1985 θα χρειαζόταν μόνο 6,9 δις για την εξόφληση του το 2010. Τα υπόλοιπα μέχρι τα 56 δις που απαιτεί το επιτόκιο του 17,5% είναι καθαρή τοκογλυφία που είναι άδικο να πληρώσει ο Ελληνικός λαός.

Η διαφορά είναι όσα ψάχνουν να βρουν τώρα ξεπουλώντας δημόσια περιουσία, αν και η γλωσσική τους ξεδιάντροπη αλλοίωση μιλάει για αξιοποίηση. Χωρίς αμφιβολία το χρέος αυτό δεν αποτελεί το κόστος όσων φάγαμε μαζί με τον Πάγκαλο, διατηρουμένης της αναλογίας της μερίδας του λέοντος, και, ακόμη, δεν αντιστοιχεί σε πραγματικό χρήμα που μπήκε στη χώρα. Είναι πλασματικό, καθαρά λογιστικό χρέος, που δεν αντιπροσωπεύει τίποτε περισσότερο από αριθμούς καταχωρημένους σε χαρτιά, τα οποία μας καλούν να εξοφλήσουμε με εμπράγματες αξίες.

Επιπλέον σύμφωνα με απόφαση του ΟΗΕ ένα χρέος θεωρείται απεχθές και ο λαός ενός κράτους δεν υποχρεούται να το πληρώσει όταν συντρέχουν τρεις όροι :

Έγινε εν αγνοία του λαού. (Μέχρι πρότινος έλεγαν ότι λεφτά υπάρχουν)

Δεν χρησιμοποιήθηκε για την ανάπτυξη της χώρας αλλά σπαταλήθηκε προς όφελος των κρατούντων που το συνήψαν. (Τα χρησιμοποίησαν για να μείνουν στην εξουσία)

Οι δανειστές γνώριζαν την κατάσταση της χώρας. (Οι ίδιοι μαγείρευαν τα δεδομένα για λογαριασμό των δικών μας φαύλων)

Προφανώς και οι τρείς αυτοί όροι πληρούνται στην περίπτωση της Ελλάδος και η άρνηση της σημερινής κυβέρνησης για παύση πληρωμών και αναδιαπραγμάτευση του χρέους δηλώνει συνεργεία στη δημιουργία του και συνιστά προκλητική υπεράσπιση των συμφερόντων των δανειστών έναντι των Ελλήνων πολιτών σε βαθμό προδοσίας.»

Μελετώντας τα δεδομένα καταλήγουμε ότι χονδρικά έχουμε τρεις επιλογές:


Α. Αποδεχόμαστε το μνημόνιο (δηλαδή την εκχώρηση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων επί της χώρας στους δανειστές και την υποθήκευση όλων των πόρων της χώρας, όπως ωραία το εξηγεί ο κ. Καζάκης, δείτε το βίντεο με όλη την ανάλυση στο http://www.youtube.com/watch?v=Pgb71Hxi8hE&feature=player_embedded ) και συνεχίζουμε στο δρόμο που χαράζει η κυβέρνηση, ελπίζοντας πως δεν μας λένε ψέματα κι αυτή τη φορά και θα ισοσκελιστούν οι προϋπολογισμοί με νέα δανεικά, για να μπορούμε να βγούμε στις αγορές το 2015 να δανειστούμε με φυσιολογικά (;) επιτόκια, αφού όμως πρώτα θα έχουμε ξεπουλήσει τα πάντα.

Στο μεταξύ μπορεί και να πτωχεύσουμε αλλά τουλάχιστον θα έχουμε πουλήσει τα πάντα και τη χώρα δε θα τη διοικούν οι δικοί μας διεφθαρμένοι/ανίκανοι πολιτικοί και γραφειοκράτες αλλά ξένοι διεφθαρμένοι/ικανοί να ξεζουμίζουν τον εργάτη ξένοι.

Β. Διαπραγματευόμαστε ένα ευνοϊκότερο μνημόνιο, επιμυκήνουμε, κουρεύουμε, δανειζόμαστε και αποκρατικοποιούμε με καλύτερους όρους. Ακόμα και να τολμήσουμε να φανταστούμε ότι θα γίνει δεκτή η πρότασή μας θα έχουμε φορτώσει στις πλάτες δεκάδων μελλοντικών γενιών την αποπληρωμή εκατοντάδων δις, χώρια των τόκων τους!

Έτσι κι αλλιώς, ακόμα και να μη μας νοιάζει για τα παιδιά μας, για να πετύχει μια διαπραγμάτευση πρέπει να έχεις κάποιον άσσο στο μανίκι. Ποιος είναι αυτός; Και γιατί δεν τον παίξαμε ως τώρα; Γιατί οι βουλευτές της αντιπολίτευσης δεν παραιτήθηκαν ομαδόν όταν ψηφιζόταν το επαίσχυντο μνημόνιο ώστε να μην ψηφιστεί και να πάμε σε εκλογές, έχοντας οι ψηφοφόροι γνώση του τι αντιμετωπίζουμε και των λύσεων που προτείνονται; Όσοι είχαν μια λύση καλύτερη κατά νου θα είχαν βέβαιη τη νίκη στις εκλογές.

Και τίθεται φυσικά το ερώτημα: Αυτοί που επί χρόνια δημιούργησαν το χρέος και τα προβλήματα στη διοίκηση, για να παραμείνουν στην εξουσία και να τρώνε με δέκα μασέλες, αυτοί θα βρούνε τη λύση;

Παραλλαγή του Β αποτελούν οι προτάσεις για εξεύρεση των χρημάτων που απαιτούνται για να μειωθεί το έλλειμα του προϋπολογισμού από μια πιο δίκαιη φορολόγηση (των πραγματικά εχόντων), από περιορισμό του σπάταλου κράτους, από πραγματική αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, από σωστές δημόσιες επενδύσεις κλπ και όχι μειώνοντας μισθούς-συντάξεις, απολύοντας, καταργώντας εργασιακά δικαιώματα, αυξάνοντας την ανεργία και φορολογώντας τον εισπνεόμενο αέρα. Γίνεται. Και πάλι θα χρωστάμε για γενιές. Αλλά δεν είναι αυτό που θέλουν οι δανειστές. Ποσώς τους ενδιαφέρει η δικαιοσύνη. Τα φιλέτα θέλουν.

Επίσης παραμένει το γιατί χρειαστήκαμε δανεικά από μιας αρχής. Γιατί μας πήραν τα λεφτά οι Γερμανοί κατακτητές και δεν μας τα γύρισαν; Γιατί εισάγουμε περισσότερα απ’ όσα εξάγουμε; Γιατί οι κυβερνώντες θέλανε λεφτά να σκορπίσουν στο πόπολο για να κρατηθούν στην εξουσία; Γιατί θέλαμε μεγάλα έργα και Ολυμπιακούς; Για όλα τα παραπάνω; Αν θέλουμε κάποτε (κάαααποτε) να ζήσουμε χωρίς δανεικά πρέπει να δώσουμε απαντήσεις και λύση.

Γ. Λέμε όχι στο μνημόνιο, κηρύσσουμε το χρέος απεχθές, μένουμε από δανεικά για πολύν καιρό και πορευόμαστε, μονάχοι και φτωχοί ίσως, για κάμποσα χρόνια, αλλά χωρίς να έχουμε ξεπουλήσει τα πάντα, με την ελπίδα να μάθουμε να πορευόμαστε με όσα έχουμε κι ακόμα να μάθουμε να παράγουμε κι όσα δεν παράγουμε τώρα. Με ελπίδα. Ελπίδα!

Το πόσο φτωχοί θα είμαστε είναι σχετικό σε μια Ελλάδα που έχει τρόπο να μας θρέψει όλους, αν εκμεταλλευτούμε τον πλούτο της σωστά κι αν μοιραστεί ο πλούτος δίκαια κι αν οι διαχειριστές της χώρας έχουν γνώμονα το κοινωνικό συμφέρον κι όχι το δικό τους.

Εδώ υπάρχει το πρόβλημα του, αν όχι οι αυτοί οι πολιτικοί, τότε ποιοί; Ποιος θα διοικήσει σ’ αυτές τις συνθήκες; Αυτό το σχέδιο για να πετύχει προϋποθέτει ενεργή συμμετοχή των πολιτών στις αποφάσεις και στη διοίκηση. Προϋποθέτει συλλογική ευθύνη. Και το χειρότερο: Σε μια παγκοσμιοποιημένη καπιταλιστική κοινωνία κανένα κίνημα δε θα πετύχει για πολύ αν δεν είναι παγκόσμιο.

Αδύνατο να συμβεί; Κάποτε φαίνονταν αδύνατο το πέρασμα από τη φεουδαρχία στην αστική κοινωνία. Τίποτα δεν είναι αδύνατο.

Δε θα προτείνω, αν και οι επιλογές Α και Β μου είναι απεχθείς. Την άποψή μου άλλωστε την έχω ήδη εκφράσει περιγράφοντας την κατάσταση και τις επιλογές. Δεν έχουμε έλλειψη προτάσεων, ούτε έλλειψη ενημέρωσης, ούτε έλλειψη αγανάκτησης. Δεν έχουμε έλλειψη έντιμων και ικανών ανθρώπων. Έλλειψη δέσμευσης έχουμε. Αν δεν συνδυάσουμε τον ατομικό μας αγώνα για επιβίωση με το κοινό συμφέρον απέναντι στον εχθρό που μας θέλει σκλάβους, θα γίνουμε σκλάβοι. Τόσο απλά.

Το πώς θα συμβεί η μετάβαση από το ατομικό στο συλλογικό δεν έχω τα μέσα να το φανταστώ ούτε υπάρχει καμιά εγγύηση ότι θα συμβεί. Στην Αργεντινή ας πούμε η οργή εκφράστηκε με βία. Αλλά υπάρχει κόσμος στις πλατείες σε όλη την Ευρώπη που δεν υπήρχε πριν δέκα μέρες και προσπαθεί να γεννήσει κάτι καινούργιο.

Δεν είναι τυχαίο που χτυπιέται πρώτη η χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία. Ακόμα και οι καπιταλιστές απολαμβάνουν την ποίηση. Το πόσο την κατανοούν είναι άλλο ζήτημα. Ούτε τη Δημοκρατία κατανοούν. Μπορούμε όμως να τους διδάξουμε.