Αλήθεια και ευθύνη

Διαβάζω εδώ και μήνες κείμενα  ειδικών και μη, κείμενα πολιτών που γράφονται εν βρασμώ και κείμενα προπαγανδιστικά που γράφονται επί παραγγελία και πληρωμή, κείμενα έξω από την Ελλάδα και κείμενα μέσα από την Ελλάδα, διαβάζω αχόρταγα, καταπίνω,  πέπτω και…αφοδεύω.

Συγχωρείστε μου τη μεταφορά αλλά και η πνευματική τροφή μετά την πέψη της τελικά έχει και περιττώματα, δεν είναι όλα τα συστατικά ωφέλιμα και προς αφομοίωσιν! Αφήστε που τα περισσότερα είναι πνευματικό σκουπιδοφαγητό σερβιρισμένο στις αλυσίδες διανομής παραπληροφόρησης που έχουν καταντήσει τα ΜΜΕ, έντυπα και ηλεκτρονικά.

Ωσάν ρακοσυλλέκτης, λοιπόν για να δοκιμάσουμε μιαν άλλη μεταφορά, ψάχνω στις αχανείς χωματερές της άχρηστης ή λανθασμένης πληροφορίας για να βρω ψήγματα αλήθειας, ψήγματα ουσιαστικής πληροφόρησης.

Πως ξέρω ότι κάτι είναι αλήθεια; Η αλήθεια είναι κάτι που βιώνεις, όχι κάτι το εγκεφαλικό. Ειδικά η πολιτική αλήθεια βιώνεται τόσο έντονα που, πολλές φορές, το υποκείμενο που τη βιώνει δεν επιβιώνει…. Η επιστημονική αλήθεια …. ε, αυτό είναι μια άλλη ανάρτηση!

Να μοιραστώ μαζί σας αυτά που αφομοίωσα λοιπόν, ή αυτά που συνέλεξα, πράγματα που δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι είναι αλήθεια, διότι μου το λέει η κοινή μου λογική και το τζιέρι μου ταυτοχρόνως, το νιώθω στις κράμπες που κάνει το στομάχι μου όταν σκέφτομαι ότι όπου να ’ναι θ’ αρχίσει η πτώση….

Αλήθεια πρώτη: Ούτε η  κυβέρνηση ούτε η αντιπολίτευση ούτε οι καθοδηγητές τους, οι δανειστές, δεν έχουν σκοπό να σώσουν τη χώρα ή έστω να αποπληρωθεί το χρέος. Δεν τους ενδιαφέρει το χρέος. Ο στόχος είναι η πτώχευση και η λεηλασία, το ξεπούλημα. Πρέπει και η Ελλάδα να πτωχεύσει και οι Έλληνες να πτωχεύσουν οπότε τα έσοδα θα είναι πολλαπλάσια του χρέους.

Τα μέτρα και οι περίφημες μεταρρυθμίσεις οδηγούν μαθηματικά εκεί. Δεν είναι ότι δεν υπάρχουν λύσεις. Απλά δεν εφαρμόζονται μέτρα που δίνουν λύσεις αλλά μέτρα που δημιουργούν προβλήματα.

Αλήθεια δεύτερη: Για να αντισταθεί μια κοινωνία σε μια τέτοια επίθεση πρέπει να υπάρχει συλλογικότητα, ομόνοια, και δημοκρατικές διαδικασίες. Τίποτα από τα τρία δεν υπάρχει. Αντιθέτως υπάρχει ατομισμός, συντεχνιακές λογικές, κομματικές λογικές και η λογική των δύο μέτρων και σταθμών (να καταργηθούν τα προνόμια των άλλων αλλά όχι τα δικά μου, να πληρώσουν φόρους αυτοί αλλά όχι εμείς, το δικό τους κόμμα φταίει όχι το δικό μου).

Αλήθεια τρίτη: Δεν υπάρχουν εθνοσωτήρες (ο Βαρουφάκης θέλει να σώσει όλη την Ευρώπη)

Αλήθεια τέταρτη: Πιθανότατα δεν υπάρχουν εθνικές λύσεις λόγω παγκοσμιοποίησης…. (λες να ’χει δίκιο ο Βαρουφάκης;;;;!)

Μέσα ή έξω από το ευρώ, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, την Ευρασιατική Οικονομική Ένωση, τον ΟΗΕ…. ό,τι θέλετε συμπληρώστε, είμαστε και πάλι μεσοπέλαγα στην ίδια βάρκα και χωρίς σωσίβιο ή γη της επαγγελίας για να αράξουμε στις ακτές της.

Η ανθρωπότητα παντού κατασπαράζεται από την ίδια ασυδοσία  της χρηματοπιστωτικής αγοράς που προστατεύει τις τράπεζες και όχι τους λαούς, τους φορολογικούς παραδείσους και όχι τα ανθρώπινα δικαιώματα, που ξεκινάει πολέμους για το κέρδος και καταστρέφει τον πλανήτη, που δέχεται να υπάρχουν 30 εκατομμύρια σκλάβοι και διπλάσιοι πρόσφυγες…..

Γίνομαι βαρετή, το ξέρω. Τα ξέρετε αυτά.

• Ξέρουμε ότι όλες οι κυβερνήσεις μας είπαν ψέματα κι ότι δε δουλεύουν για μας. 
• Ξέρουμε όλοι ότι υπάρχει διαφθορά ακόμα και τα ονόματα και τις διευθύνσεις των διεφθαρμένων σε πολλές περιπτώσεις.
• Ξέρουμε ότι δεν τιμωρούνται οι διεφθαρμένοι κι οι κλέφτες.
• Ξέρουμε ότι με αυτούς τους φόρους δεν πρόκειται να επιβιώσουμε οικονομικά. Κι αν επιβιώνουν κάποιοι λίγοι σήμερα, είναι μεροδούλι-μεροφάι, τίποτα δεν μπορεί να μπει στην άκρη για να μας στηρίξει στις δύσκολες μέρες ή να στηρίξει τα παιδιά μας όπως στήριξαν εμάς οι γονείς μας.
• Ξέρουμε ότι πρακτικά είμαστε ανασφάλιστοι κι ας πληρώνουμε εισφορές.
• Ξέρουμε ότι δε θα πάρουμε σύνταξη αλλά χαρτζιλίκι.
• Ξέρουμε ότι οι άνεργοι δε θα βρουν δουλειά κι οι εργαζόμενοι θα έχουν όλο και λιγότερες απολαβές κι ότι καμιά δουλειά δεν είναι σίγουρη…
• Ξέρουμε ότι η μεγάλη πλειοψηφία τρέφεται με το φθηνότερο κι όχι με αυτό που θα ήθελε να αγοράσει.
• Ξέρουμε ότι δε λειτουργεί η δικαιοσύνη ούτε η παιδεία.
• Ξέρουμε ότι το κέντρο της επικρατούσας οικονομικο-πολιτικής άποψης δεν είναι ο άνθρωπος αλλά το κέρδος.

Και τι κάνουμε;

Αντίσταση συλλογική και οργανωμένη δεν υπάρχει κι ας ξέρουμε.  Το Σύνταγμα είναι άδειο από αγανακτισμένους και ας περισσεύει η αγανάκτηση και η οργή και ο φόβος.

Ένας πολιτικός φορέας που να μπορεί να εμπνεύσει ένα οργανωμένο κίνημα δεν υπάρχει. Οποιοδήποτε «μικρό» κόμμα που τυχαίνει να έχει σωστή ανάλυση της κατάστασης και μια πρόταση για τη διαχείριση της κατάστασης, θα παραμείνει ακριβώς μικρό κόμμα γιατί η υλοποίηση της πρότασής του απαιτεί σκεπτόμενους και ενεργούς πολίτες. Οι σκεπτόμενοι , αν και λίγοι, είναι πολύ περισσότεροι από τους ενεργούς.

Αυτό είναι το μόνο πράγμα πια που αξίζει συζήτηση κι ανάλυση. Γιατί απλά συζητάμε (και γράφουμε) και δεν δρούμε; Γιατί είμαστε διαιρεμένοι σε αγρότες, επιχειρηματίες, ιδιωτικούς και δημοσίους υπαλλήλους; Γιατί δεν πιστεύουμε ότι θα αλλάξει κάτι;

Αλήθεια πέμπτη: Δεν βρήκαμε ακόμα πάτο. Τα χειρότερα έρχονται. Είτε το σιγοψήσιμο μερικών ακόμη μνημονίων ώσπου να ξεπουληθούν τα πάντα, δημόσια κι ιδιωτικά, είτε το ολοκαύτωμα ενός Grexit χωρίς να έχουν ληφθεί μέτρα για να μην είναι ολοκαύτωμα.

Μέσα σε αυτό το εμπόλεμο τοπίο οφείλουμε να αναρωτηθούμε όχι μόνο πώς θα επιβιώσουμε αλλά και πώς να ζήσουμε. Πώς στη σκέψη μας δε θα βρίσκεται μόνο το πού θα βρω δουλειά, πού θα βρω λεφτά γι’ αυτό ή το άλλο, πώς θα γλιτώσω την κατάσχεση ή τι θα γίνει αν αρρωστήσω. Πώς στην ψυχή μας δε θα υπάρχει μόνο θυμός και θλίψη και πικρία και μίσος και φόβος.

Έχουμε απόλυτη ανάγκη να νιώθουμε ότι κυβερνάμε τη ζωή μας. Ότι κάνουμε αυτό που θέλουμε να κάνουμε κι όχι αυτό που μας επιβάλλεται. Αυτό είναι και το δυσκολότερο φορτίο που κουβαλάμε, μετά την επίγνωση ότι είμαστε θνητοί. Η επίγνωση ότι ορίζουμε τη μοίρα μας ως όντα με αυτεξούσιο, με ελεύθερη βούληση. Ότι αυτά που μας συμβαίνουν είναι αποτέλεσμα και των δικών μας επιλογών.

Επιλέξαμε δουλειά, σύντροφο, φίλους, κοσμοθεωρία…. Επιλέξαμε να κυνηγήσουμε ή να εγκαταλείψουμε τα όνειρά μας. Πολλές φορές επιλέξαμε λάθος. Το μόνο καλό είναι ότι εξακολουθούμε να έχουμε επιλογές. Ακόμα και τώρα, μέσα σε αυτό το εμπόλεμο τοπίο.

Τεράστιο βάρος αυτή η ελεύθερη βούληση. Τεράστια ευθύνη. Αλλά και μοναδική διέξοδος.

Μπορούμε να επιλέξουμε να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματά μας ατομικά ή συλλογικά. Να επιλέξουμε αν θα μιζεριάσουμε ή όχι. Αν θα είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας για το ποιος φταίει που δεν γίναμε αυτό που θέλαμε ή αν θα μας φταίει η μάνα μας, ο σύντροφός μας ή το κράτος. Αν θα δούμε τηλεόραση ή θα μιλήσουμε με έναν φίλο. Αν θα κλαιγόμαστε για τα χρέη μας ή θα παλέψουμε να βρούμε διέξοδο. Αν θα κάνουμε μια δουλειά που μας αδειάζει αντί να μας γεμίζει ή αν θα ρισκάρουμε τα πάντα για να κάνουμε αυτό που αγαπάμε.

Αν συνειδητοποιούσαμε ο καθένας τις δικές του προσωπικές λανθασμένες επιλογές και κάναμε το σωστό για μας, αν επιτέλους αρχίζαμε να επιλέγουμε συνειδητά, μαζί μας θα άλλαζε κι η κοινωνία.

Πολύ απλά, πρέπει, με απόλυτη ειλικρίνεια για το τι είναι αυτό που θέλουμε στη ζωή μας, να δώσουμε τη σωστή κατεύθυνση στις αλλαγές. Αλλαγές που θα μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους και θα μας δώσουν καλύτερη ποιότητα ζωής.  Που δε θα τις καθορίσει ο φόβος και το μίσος αλλά η ελπίδα και η αγάπη.

Προφανώς και δεν εννοώ να κοιτάξουμε την πάρτη μας και να αγνοήσουμε τους άλλους και το σύνολο. Αυτό σαφώς και δεν οδηγεί σε καλύτερη ποιότητα ζωής. Αυτό κάνουμε τώρα!

Η συνειδητοποίηση ότι εξαρτώμαστε από τους άλλους κι οι άλλοι από μας, είναι από τα πρώτα βήματα της ειλικρινούς αναζήτησης μέσα μας για το τι θέλουμε και πως πρέπει να ζούμε. Ό,τι κι αν κατορθώνουμε, ό,τι κι αν αποκτάμε, δεν έχει αξία αν δεν το μοιραστούμε με όσους αγαπάμε. Κι όσο περισσότερους αγαπάμε, τόσο μεγαλύτερη αξία για μας έχει αυτό που θέλουμε να μοιραστούμε…..

Με αυτό το πρίσμα, δεν είναι εγωιστικό να κάνουμε το καλύτερο για μας τους ίδιους και να επιδιώκουμε την προσωπική μας ευτυχία και ολοκλήρωση. Είναι η μόνη διέξοδος. Αποδεχόμενοι ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε κάτι, φοβούμενοι το ρίσκο, την αποτυχία και την ενδεχόμενη ρήξη με τους γύρω μας, όχι μόνο μένουμε οι ίδιοι δυστυχείς αλλά μεταφέρουμε αυτή τη δυστυχία στους γύρω μας και την ήττα μας στην κοινωνία.

Μια κοινωνία ηττημένων και συμβιβασμένων πώς θα μπορέσει ποτέ να εξελιχθεί σε κάτι άλλο από δυστοπία;