Πενήντα χρόνια

Είμαι  ακόμα το παιδί που βλέπει το πρόσωπο στο φεγγάρι κι αναρωτιέται αν με βλέπει κι αυτό.

Βλέπω ακόμη δράκους και τριαντάφυλλα στα σύννεφα κι ουράνια τόξα στις δροσοσταλίδες.

Κάθε καινούρια λέξη που μαθαίνω διευρύνει τα όρια του κόσμου μου.

Υπάρχουν καινούρια τραγούδια να τα ερωτευτώ και έργα τέχνης να με συγκινήσουν.

Κάθε πλάσμα γύρω μου είναι υπέροχο και μαγικό κι άξιο σεβασμού, καμιά φορά και δέους.

Κάθε μπουκιά φαγητού στο στόμα μου έχει πίσω της μια μεγάλη διαδρομή κι ένα πλήθος πλασμάτων, ανθρώπινων και μη που εργάστηκαν ή πέθαναν για να φτάσει η τροφή σε μένα  και την τιμώ αυτή τη μπουκιά.

Κάθε αντικείμενο που χρησιμοποιώ έχει φτιαχτεί με τον κόπο κάποιων και με υλικά από τον κόσμο που μας φιλοξενεί και το τιμώ αυτό το αντικείμενο.

Κάθε άγνωστος άνθρωπος στο δρόμο έχει μια ιστορία που αξίζει να τη μάθω και μια πιθανότητα να τον γνωρίσω στο μέλλον.

Κάθε σπίτι που προσπερνώ κρύβει χαρές και λύπες, μοναξιά και θαλπωρή, μυστικά και αλήθειες.

Για κάθε είδηση που με τρομάζει ή με λυπεί ή μου προξενεί φρίκη υπάρχει μια αντίθετη είδηση που φέρνει χαρά κι ελπίδα, που πρέπει ίσως να ψάξεις περισσότερο για να τη βρεις αλλά υπάρχει.

Για κάθε καταστροφή που διαπράττει κάποιος, κάποιος άλλος έχει δημιουργήσει κάτι.

Γεννήθηκα σαν σήμερα πριν πενήντα χρόνια. 

Ο κόσμος άλλαξε μέσα σε μισό αιώνα, η χώρα μου άλλαξε, οι πόλεις που έζησα, η γειτονιά μου. Οι άνθρωποι άλλαξαν. Εγώ άλλαξα. 

Αλλά η αλλαγή είναι νομοτέλεια, θα συμβεί έτσι κι αλλιώς. 

Το θέμα είναι η κατεύθυνση της αλλαγής.

«Αν δεν μπορείς να πετάξεις, τρέξε. Αν δεν μπορείς να τρέξεις, περπάτα. Αν δεν μπορείς να περπατήσεις, τότε σύρσου.  Αλλά ό,τι κι αν κάνεις πρέπει να κινείσαι προς τα μπρος», είναι η προτροπή του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Ο ανήφορος του Καζαντζάκη. Η αρετή του Σωκράτη.

Δεν ξέρω πόσα χρόνια έχω μπροστά μου. Ξέρω πώς να τα ζήσω.