Ν' ΑΓΑΠΑΣ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ

Καιρός πολύς κύλησε, γεμάτος γεγονότα, κι αφορμές για μια ανάρτηση αλλά αιτία δεν μπορούσα να βρω… Όχι τυχαία, η τελευταία ανάρτηση ήταν μια αναδημοσίευση διότι, συνειδητοποίησα, ό,τι είχα να πω είχε ήδη ειπωθεί και μάλιστα είχε ήδη διατυπωθεί εξαιρετικά από άλλους. Με λίγα λόγια δεν είχα κάτι να συνεισφέρω στον ωκεανό των κειμένων του διαδικτύου, άσε που ήμουν πολύ απασχολημένη διαβάζοντας.

Και κάνοντας αυτοκριτική. Και νιώθοντας ενοχές. Διότι τον ενστερνίστηκα τον άτιμο τον Καζαντζάκη:

«Ν' αγαπάς την ευθύνη. Να λες : Εγώ, εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί, εγώ θα φταίω».

Να ζεις σαν μικροαστός και να σκέφτεσαι σαν επαναστάτης (δηλαδή να θεωρείς ότι το σύστημα δεν παίρνει επισκευή αλλά ανατροπή) είναι ένα κάποιο είδος σχιζοφρένειας….. Δύο πράγματα σε σώζουν:
α] η επίγνωση. Γνωρίζεις την πάθησή σου και ελέγχεις τον εαυτό σου (όσο μπορείς)
β] το μοίρασμα, η έκφραση, η επικοινωνία.
Αυτή η ανάρτηση είναι συνδυασμός των δύο.

Ζούμε σε ένα κόσμο ισοπεδωτικό, έναν κόσμο που συνδυάζει τη δυστοπία που οραματίστηκε ο Τζώρτζ Όργουελ με αυτή που οραματίστηκε ο Άλντους Χάξλευ. Στο 1984 του Όργουελ, οι άνθρωποι ελέγχονται από το Μεγάλο Αδερφό που λογοκρίνει τα πάντα, ελέγχει τα πάντα, αστυνομεύει, καταπιέζει και κυβερνά μέσω του φόβου και του πόνου. Στο Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο του Χάξλευ, η αλήθεια δεν αποκρύπτεται αλλά πνίγεται μέσα σε ένα τσουνάμι άσχετης πληροφορίας και ένα όργιο κατανάλωσης και παράδοσης σε ευχάριστες ενασχολήσεις χωρίς νόημα. Τα ελληνικά (και όχι μόνο!) ΜΜΕ παίζουν και στα δυο ταμπλώ.

Επί χρόνια η μηχανή προπαγάνδας της εξουσίας μας παρουσίαζε ως πραγματικότητα έναν κόσμο ευκαιριών για πλουτισμό και άνετη ζωή και μας ωθούσε να θέσουμε ως στόχο μια ζωή όπου έχεις χρήμα να καταναλώνεις. Τώρα κυριαρχεί ο εκβιασμός της χρεοκοπίας, της φτώχειας, της πείνας, παρέα με τον εξευτελισμό. Αν δεν υποταχθούμε θα χρεοκοπήσουμε.

Το ότι αν υποταχθούμε επίσης θα χρεοκοπήσουμε δεν το λένε αλλά απ’ ότι έδειξαν οι εκλογές αρκετοί έλληνες το έχουν καταλάβει.





Ανεξάρτητα από το συναίσθημά μας έχουμε πρακτικά προβλήματα να λύσουμε. Η επιβίωση είναι πρακτικό πρόβλημα, όπως και να το κάνουμε.

Δανείζομαι ένα ρητό:

«Κανένας δεν μπορεί να αγνοήσει έναν αποφασισμένο λαό, αλλά όλοι μπορούν να ποδοπατήσουν έναν τρομοκρατημένο λαό»

Το θέμα είναι πόσο αποφασισμένος είναι ο ελληνικός λαός. Ένα μεγάλο τμήμα του έχει ήδη χρεοκοπήσει ή βρίσκεται στο χείλος της χρεοκοπίας. Οι κατέχοντες χρήμα και δύναμη ουδέποτε έδωσαν δείγματα πατριωτισμού. Η μεσαία τάξη έχει υποστεί τέτοια οικονομική καθίζηση που φέτος θα πρέπει να επιλέξει ή να μην πληρώσει φόρους ή να μην πληρώσει το δάνειο ή να μην έχει να ζήσει κάποιους μήνες.

Τι θα ψηφίσει λοιπόν αυτός ο λαός είναι ένα ζήτημα και το πώς θα οδηγηθεί σε μια επιλογή είναι το μόνο ζήτημα άξιο να ασχοληθεί κανείς. Το βέβαιο είναι ότι ελάχιστοι από μας αναζητούμε σωστή ενημέρωση και έχουμε μια εικόνα της πραγματικότητας και των ενδεχόμενων που προκύπτουν από τη μία ή την άλλη επιλογή. Και φυσικά δεν είναι απαραίτητο ότι συμφωνούμε…..

Από την άλλη κανένα από τα υποψήφια κόμματα που έχουν πιθανότητα να αναλάβουν τη διακυβέρνηση δεν έχει πείσει τους ψηφοφόρους ότι ξέρει τι να κάνει για να μας βγάλει κάποια στιγμή από το βαθύ λάκκο που έχουμε πέσει.

Δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις. Δεν υπάρχουν γρήγορες λύσεις. Έχουμε χρεοκοπήσει ήδη. Δεν υπάρχει εθνοσωτήρας ούτε από μηχανής θεός να μας γυρίσει μαγικά στις «καλές εποχές» εκτός κι αν τον κατασκευάσουμε μόνοι μας.

Στο μεταξύ κάποιοι άνθρωποι στην κυριολεξία πεθαίνουν από φτώχεια και δεν εννοώ τους αυτόχειρες που πολλαπλασιάζονται…. Το ασφαλιστικό σύστημα έχει καταρρεύσει, είμαστε όλοι ανασφάλιστοι, αλλά κάποιοι έχουν –ακόμη- λεφτά να αγοράσουν φάρμακα και κάποιοι όχι. Κάποιοι έχουν να φάνε και κάποιοι τρώνε στα συσσίτια. Κάποια παιδιά παίρνουν κολατσιό ή χαρτζιλίκι και κάποια όχι….

Τα δίκτυα αλληλεγγύης αναπτύσσονται αλλά όχι με την ταχύτητα που απαιτούν οι καιροί. Το ίδιο και η συνειδητοποίηση ότι για να αλλάξει η Ελλάδα πρέπει να αλλάξουμε πρώτα εμείς.

«Ν' αγαπάς την ευθύνη. Να λες « Εγώ, εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί, εγώ θα φταίω».

Δεν ξέρω πόσο αλτρουιστικά το έβλεπε ο Καζαντζάκης, αλλά, όπως έχει αποδείξει η φυσική επιλογή, ο αλτρουισμός δεν είναι παρά μια συμπεριφορά που εξασφαλίζει την επιβίωση του είδους. Ο οικολόγος που νοιάζεται για τον πλανήτη δεν νοιάζεται γενικά για τον πλανήτη αλλά για εκείνη την κατάσταση του πλανήτη που επιτρέπει την επιβίωση της ανθρωπότητας. Το πώς είναι ο κόσμος γύρω μας καθορίζει τη ζωή μας. Πρέπει να σώσουμε τον κόσμο για να σώσουμε τον εαυτούλη μας ή τους απογόνους μας.

Πως; «Ο σωστός δρόμος είναι ο ανήφορος», λέει ο Καζαντζάκης. Ο καθένας μας ξέρει ποιος είναι ο δικός του ανήφορος. Όλοι όμως οδηγούν στην κορυφή.