Τι περιμένουμε;

Πιστεύω πως για την ελληνική κρίση όλα έχουν ειπωθεί. Όποιος θέλησε να ενημερωθεί ενημερώθηκε. Έμαθε το όνομα των υπαίτιων οικονομικών δολοφόνων, τη μέθοδο τους, το ιστορικό της προαναγγελθείσης οικονομικής δολοφονίας, την ολιγωρία και τη συνενοχή των ντόπιων διεφθαρμένων/ ανίκανων πολιτικών που πρόδωσαν τη χώρα τους, την ολιγωρία και τη συνενοχή των ελληνικών ΜΜΕ και φυσικά την ολιγωρία και τη συνενοχή της Ενωμένης Ευρώπης.

Ουδείς πολιτικός ή δημοσιογράφος αμφισβήτησε το νομικό και ηθικό δικαίωμα των κερδοσκόπων να κερδοσκοπούν εξαθλιώνοντας χώρες και λαούς. Δημοσιογράφοι ανέλαβαν να συκοφαντήσουν τον ελληνικό λαό και η αλήθεια είναι ότι μας έτσουξε η ανθελληνική προπαγάνδα γιατί είχε κάμποση νεοελληνική πραγματικότητα μέσα.

Δε θα φοβόμουν την οικονομική κρίση. Δε θα θεωρούσα πρόβλημα τους διεφθαρμένους/ανίκανους πολιτικούς. Αν μπορούσα να εμπιστευτώ την ανθρωπιά των συγκατοίκων μου σ’ αυτή τη χώρα, οποιασδήποτε φυλής και καταγωγής και τάξης.

Εν τω μέσω πολέμου ενάντια στην εργατική τάξη οι εργαζόμενοι κατηγορούν ο ένας τον άλλον : οι ιδιωτικοί υπάλληλοι τους δημόσιους υπάλληλους που λουφάρουν και παίρνουν επιδόματα (ενώ κι αυτοί θα ήθελαν), οι δημόσιοι υπάλληλοι τους επιχειρηματίες/ελευθέρους επαγγελματίες που φοροδιαφεύγουν (ενώ αυτοί δεν μπορούν), οι μαγαζάτορες τους μικροπωλητές που τους παίρνουν τον πελάτη και την μπουκιά απ’ το στόμα…..

Κατηγορούν και τους πολιτικούς, ναι. Αλλά τους ψηφίζουν. Και όσοι δεν ψηφίζουν μένουν εκεί. Χειροκροτούν το Λαζόπουλο κι εκτονώνονται.

Πως καταντήσαμε έτσι μέσα σε τρεις δεκαετίες;;; Μόνοι εναντίον όλων, καχύποπτοι, θυμωμένοι, ζηλόφθονες, κατήγοροι, κυνηγώντας ο καθένας το δικό του καταναλωτικό όνειρο, υποβαθμίζοντας τους φίλους σε παρέα, την επανάσταση σε εφηβικές ανησυχίες, τη ζωή σε καθημερινότητα και διακοπές….

Που πήγαν τα ιδανικά; Κανείς πια δεν πιστεύει ότι μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο;

Διαβάζω όλους αυτούς που γράφουν ότι η κρίση είναι μια ευκαιρία να γυρίσουμε πίσω στις μέρες που είχαμε λιγότερα αλλά ζούσαμε περισσότερα, που υπήρχε αληθινό μοίρασμα και ζωντανά συναισθήματα. Διάβασα όμως και ολίγον Μαρξ στο παρελθόν και θυμάμαι το απόφθεγμα «η εξαθλίωση δεν παράγει πάντα επανάσταση».

Αναμφίβολα η κρίση είναι μια τεράστια εξελικτική πίεση για όσους υφίστανται τις συνέπειές της. (Για τους άλλους είναι μέσο πλουτισμού διότι ο πλούτος δεν χάθηκε, τον πήραν από μας τους πολλούς κάποιοι λίγοι).

Το κάθε είδος ανθρώπου όμως θα εξελιχθεί διαφορετικά κάτω από αυτήν την πίεση. Θα δούμε το καλύτερο που χαρακτηρίζει τον άνθρωπο αλλά θα δούμε και το χειρότερο. Ανάλογα με το ποιο είδος θα επικρατήσει θα προκύψει και μια κοινωνία αλληλεγγύης ή μια κοινωνία αλληλοσπαραγμού.

Είμαι ορθολογίστρια, το έχω δηλώσει και άλλοτε. Αν δούμε τα δεδομένα δεν έχουμε τίποτα καλό να περιμένουμε.

Πως ο συνάνθρωπός μας που πετάει τα σκουπίδια του όπου τον βολεύει θα μάθει να νοιάζεται για τους γύρω του και για το περιβάλλον;

Ναι μεν δεν είναι ίδιας τάξης μεγέθους η πράξη, αλλά η κοσμοθεωρία πίσω από την πράξη είναι ίδια είτε αδειάζεις βιομηχανικά λύματα του εργοστασίου σου στον Ασωπό, είτε πετάς το κουτάκι της μπύρας απ’ το παράθυρο του αυτοκινήτου σου, είτε αφήνεις 15 αποτσίγαρα τη φορά στην παραλία, είτε ρίχνεις τον κατσίγαρο στο ρέμα, είτε ρίχνεις τα μπάζα σου στο ρέμα…..

Πως ο συνάνθρωπός μας που οδηγεί σα να είναι δικός του ο δρόμος, που παρκάρει κλείνοντας τις ράμπες για τους ανάπηρους ή στις θέσεις των αναπήρων θα μάθει να σέβεται τους άλλους;

Πως θα πάψουν να είναι ρατσιστές όλοι οι ρατσιστές;

Αρκεί η οικονομική κρίση για να μας μάθει –αυτό που ξέρει καλά το DNA μας! -ότι δεν μπορούμε να επιβιώσουμε μόνοι μας;

Η επανάσταση ξεκινάει από την ψυχή μας. Αν δεν αλλάξουμε εμείς δε θ’ αλλάξει ο κόσμος.

Ένα από τα πιο μεστά βιβλία που έχω διαβάσει είναι η ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ (COLLAPSE) του Jarred Diamond, εκδ. Κάτοπτρο 2007. Στο βιβλίο αναλύεται το πώς και το γιατί κάποιες κοινωνίες οδηγήθηκαν στον αφανισμό ενώ κάποιες άλλες έφτασαν στο χείλος του αφανισμού και - αλλάζοντας – επιβίωσαν. Σε συνδυασμό με το άλλο του βιβλίο ΟΠΛΑ, ΜΙΚΡΟΒΙΑ ΚΑΙ ΑΤΣΑΛΙ, εκδ. Κάτοπτρο 2006 , στο οποίο αναλύει το πώς και το γιατί επικράτησε αυτό που ονομάζουμε «δυτικός πολιτισμός», δίνει μια επιστημονική εξήγηση του γιατί καταντήσαμε έτσι αλλά δυστυχώς καμιά εξήγηση γιατί επιμένουμε να μην αλλάζουμε….. Τι περιμένουμε;

Είμαστε χαζοί; Τι να τα κάνουμε τα λεφτά όταν ο πλανήτης θα έχει γίνει αβίωτος; Σε τι ελπίζουν οι έξυπνοι καπιταλιστές; Στον αποικισμό άλλων πλανητών; Στη μείωση του πληθυσμού μέσω της εξάπλωσης θανατηφόρων ιών; Στη μετατροπή των μαζών σε σκλάβους χωρίς δικαιώματα στην κατανάλωση; Υπάρχουν πράγματι σκοτεινά κέντρα εξουσίας που έχουν κάποιο σχέδιο; Μήπως αυταπατώνται ότι ελέγχουν την κατάσταση;

Ο πλανήτης, η ανθρωπότητα, είμαστε ένα πολυπαραγοντικό, ανοιχτό σύστημα. Στην καλύτερη περίπτωση μπορούμε να μιλήσουμε με πιθανότητες. Μαθηματικά του τύπου 1+1=2 δεν ισχύουν για να προβλέψουμε τις εξελίξεις. Αυτό είναι και η μόνη μας ελπίδα. Μπορούμε να αλλάξουμε. Μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο. Η δυνατότητα υπάρχει. Τι περιμένουμε;

Ας μου απαντήσει κάποιος……